zondag 11 oktober 2020

Laten we bij het begin beginnen....

Mijn verhaal begint ergens in 2009/2010. Onze twee oudste dochters (T. en N) zitten op dat moment allebei in Emmeloord op de VWO. Niet in dezelfde klas, want ze schelen ruim drie jaar. T. vertelt op een gegeven moment dat ze een nieuwe leerling (W) in de klas hadden, die van de HBO afgekomen was, om zijn VWO-diploma te halen. Zodat hij daarna een universitaire opleiding kon gaan volgen. 
Wat ik toen nog niet kon vermoeden,  was dat deze mededeling hele grote gevolgen zou hebben. 
W. kreeg een oogje op T. en liet er geen gras over groeien. Hij liet geen mogelijkheid onbenut om in T 's buurt te zijn of te komen. Dat T hier niet van gediend  was, leek niet tot hem door te dringen. En elke afwijzing werd gevolgd door steeds fanatiekere versierpogingen.
"Moeder, ik word er helemaal  gek van", hij laat me geen moment met rust, wat kan ik hier aan doen? " Het enige advies wat ik op dat moment  kon geven,  was dat ze vooral heel duidelijk  moest zijn dat zijn verliefdheid niet wederzijds was. " Ja, maar ik durf hem ook niet te hard af te wijzen, straks doet hij zichzelf nog wat aan" 
Hij had haar namelijk verteld dat hij door eerdere teleurstellingen op het liefdesvlak depressief was geraakt,  en het leven soms niet zag zitten. 
T ging steeds vaker met tegenzin naar school, en meldde zich ook vaak ziek. Dat gaf W de gelegenheid om zich als vrijwilliger op te werpen om haar huiswerk te brengen. Zo kwam hij ook een keer onder het eten langs, en belandde hij aan tafel. Daar werd voor mij al veel duidelijk. Maar de conclusies die ik toen trok, ga ik (nog ) niet in deze blogs vertellen, ik hoop dat anderen aan de hand van mijn verhaal bepaalde dingen herkennen en benoemen,  zodat ik voor mijzelf bevestig krijg, dat ik niet verkeerd zat. 

 "Moeder,  moet je eens kijken wat hij hier zegt".  T zit met W op MSN,  en hij vraagt wie het meisje is die met T op haar profielfoto staat. T antwoord dat het haar zusje is, en hij vraagt naar haar leeftijd. Als hij verneemt dat ze 14 is, laat hij de term "jailbait" vallen, en dat ze op die leeftijd nog makkelijk te kleien en te vormen zijn. 
Ik kreeg een heel ongemakkelijk gevoel van het lezen van die woorden.

Ondertussen was het op school nog steeds hetzelfde liedje, overal waar T was, was haar schaduw ook. Als  de les was afgelopen,  stond hij al buiten het lokaal  klaar met haar jas. Als zij zich niet lekker  voelde, en toestemming vroeg om naar huis te gaan, meldde hij zich ook ziek, om met haar mee te fietsen. 
Op een gegeven  moment was T er helemaal klaar mee, en beet ze hem toe: " Ga gauw naast HAAR fietsen" , en met haar bedoelde ze onze dochter N, die op dat moment ook op weg was naar huis. Later zei T: "ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, dat ik dat toen tegen  hem gezegd  heb".

Een paar weken later stond W met onze N in de keuken, en zei: "Ik heb N verkering gevraagd,  en ze heeft Ja gezegd" 

Ik voelde letterlijk de grond onder mijn voeten wegzakken. 

Wordt vervolgd...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Sorry seems to be the hardest word....

Ik heb heel lang getwijfeld over het schrijven van deze blog. Omdat het niets met onze dochter te maken heeft. Maar aan de ander...