Het enige contact dat wij hadden, verliep via de praktijkondersteuner, en ging erg moeizaam. We hadden daar de afspraak gemaakt dat ze eens in de 14 dagen bij ons op bezoek zou komen. Maar die afspraak werd niet altijd nageleefd.
W verdiende zijn geld met post bezorgen op Urk. Met N in zijn kielzog. Als je W zag, zag je N ook. Nu was er bij mijn man op de zaak een vacature vrijgekomen die een paar uur administratieve werkzaamheden per week inhield. Hij vroeg aan mij of het misschien een goed idee zou zijn om N die functie aan te bieden. Zo kon ze zelf ook een paar centen verdienen, en het zou wellicht ook een uitgelezen kans zijn om de relatie tussen vader en dochter enigszins te herstellen. Het feit dat ze de baan aannam, gaf ons goede hoop daarop. Maar waar wij op hoopten, gebeurde helaas niet. Privézaken mochten niet besproken worden op het werk, en mijn man probeerde die wens zo goed mogelijk te respecteren. Maar zelfs vragen als "Wil je ook Sinterklaas meevieren, of kom je ook op verjaardagsvisite?" waren al uit den boze. En als je de hele tijd je woorden moet wegen, gaat je dat een keer opbreken. Om te voorkomen dat mijn man overspannen thuis zou komen te zitten, heeft de werkgever het contract van N beëindigd.
Het gevolg was wel dat we N nu helemaal niet meer zagen. Het enige contact was nog via WhatsApp. Maar dat werd steeds minder.
April 2017 werd mijn schoonvader ernstig ziek. Het was al heel snel duidelijk dat het een aflopende zaak was, en dat hij hooguit nog een paar maanden te leven had. Mijn man stuurde N een berichtje met het slechte nieuws, en gaf aan dat als ze langs wou komen om afscheid te nemen, zonder dat wij erbij waren, dat dat geregeld kon worden. Er kwam geen reactie. Of eigenlijk wel, ze verliet na het berichtje de groepsapp van ons gezin.
Onze dochter T en haar broer konden dit niet verkroppen, en gingen naar het ouderlijk huis van W om haar te overtuigen van de ernst van de ziekte van haar opa. Maar ze wou ze absoluut niet te woord staan, en bleef boven op haar kamer, ondanks pogingen van de moeder van W, om haar naar beneden te krijgen.
Schoonvader ging snel achteruit, en af en toe vroeg hij aan ons: " Hoe is het nou?" Wij wisten precies wat hij bedoelde, en konden alleen maar ons hoofd schudden.
Schoonvader is in juni 2017 overleden. Mijn man is met de rouwkaart naar N gegaan, om hem persoonlijk te overhandigen, maar ze wilde niet aan de deur komen om hem aan te pakken. Ook op de begrafenis was ze niet aanwezig.
Beetje voor beetje waren alle banden doorgesneden.
Toen we thuiskwamen van de begrafenis lag er een kaartje van de dominee in de brievenbus.
"Jammer dat jullie niet thuis waren" .
Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten