Een paar weken geleden kreeg ik een reactie van iemand op Facebook over mijn blogs. Ik had wel wat negatieve reacties verwacht, en ook deze, en ik had me vantevoren voorgenomen om me er niet teveel van aan te trekken. Gelukkig zijn de meeste reacties positief en bemoedigend, en daar wil ik iedereen ook hartelijk voor bedanken, maar die ene reactie....... die blijft maar knagen.
De reactie kwam van iemand die ik niet persoonlijk ken, maar die zich toch geroepen voelde om mij het volgende te vragen: Waarom schrijf je over het feit dat je je dochter mist, terwijl je zelf al twee jaar niet meer bij je ouders komt? Heb je jezelf al eens afgevraagd of het niet allemaal aan je zelf ligt?
Dit dus. Iemand die ik niet ken, denkt dus precies te weten wat en wie het probleem is. En hij zal niet de enige zijn die er zo over denkt. Sterker nog, ik heb het mezelf ook jaren afgevraagd . Ligt het aan mij? Waarom overkomt mij dit?
Inderdaad, ik heb mijn moeder al twee jaar niet gesproken. Mijn relatie met mijn moeder is al zo lang ik mij kan herinneren problematisch geweest. En na een jeugd gekenmerkt door fysieke en psychische mishandeling woonde ik op mijn 18e al op mezelf. Mijn moeder deed geen enkele poging het contact te herstellen. Toen wij gingen trouwen, hebben we zelf maar de eerste stap gezet. Daarna is het een aantal jaren goed gegaan, maar langzaamaan verviel ze weer in haar oude gedrag wat mij betrof. En keer op keer zette ik mij er overheen. Tot mijn man en kinderen ook het slachtoffer werden. Twee jaar geleden was daar opeens de welbekende druppel, en liep mijn emmertje over.
Terwijl mijn man en ik er alles aan deden om weer in contact te komen met onze dochter, schepte mijn moeder er een vreemd soort kwaadaardig genoegen in, om mij (en man en kinderen) het bloed onder de nagels vandaan te halen.
Omdat ik er langzaam aan onderdoor ging, besloten we (voorlopig) afstand te houden. Ik schreef een brief aan mijn broers en zusters waarin ik probeerde het waarom uit te leggen, en dat ik hun niks verweet, maar dat ik zo niet verder kon. Ik postte de link naar de brief in onze gezinsapp.
Hun reactie: ............................................
Daarom was ik dus niet verbaasd dat die reactie op Facebook binnenkwam. Maar zeer deed het wel. Ik stuurde de afzender een privébericht, met de uitnodiging dat als hij mijn verhaal wilde weten, hij van harte welkom was.
En ik legde hem uit, dat ik het contact met mijn moeder niet verbroken heb, maar dat ze ten allen tijde welkom is. En het enige wat ze dan hoeft te zeggen is : Sorry. Meer niet. Dan is alles weer vergeven.
En misschien was ik wel een vreselijk kind, en verdien ik het om zo behandeld te worden, maar als ik alleen maar Sorry hoefde te zeggen om mijn dochter, (en in haar geval haar kleinkinderen) weer te zien, dan wist ik het wel........
Wordt vervolgd.
Word vervolgd? Wanneer. Ik leef heel erg met je mee. Verschrikkelijk.... maar heel mooi om te lezen als buitenstaander
BeantwoordenVerwijderen