Tropenjaren.

 Er volgden jaren waarin van alles gebeurde. Naast de zorgen om de relatie van N, hadden we nog 5 kinderen,  met elk hun eigen problemen,  die ook onze aandacht nodig hadden. Zo werd T. na jaren van onduidelijke klachten, nadat ze het eerst op, " het zit tussen je oren" gooiden, eindelijk gediagnosticeerd met reuma. Ondanks dat had ze wel haar  VWO diploma weten te behalen, en ging in Maastricht studeren.  Gelukkig kwam ze wel trouw in de weekenden naar huis.

Maar die weekenden wilde ze wel graag zonder W doorbrengen,  dus een soort van schema gemaakt, wie wanneer  hier thuis was. Maar dat liep niet altijd op rolletjes,  het is wel eens voorgekomen dat T thuiskwam uit Maastricht,  W op de bank zag zitten,  en linea recta weer op de trein stapte.  

Dit soort situaties kwam vaak voor, waardoor wij continu aan het schipperen waren tussen de zussen, om hier de vrede enigszins te bewaren. 

Op een gegeven moment had N ook haar diploma binnen, maar jullie kunnen wel raden dat ze niet de universitaire opleiding,  die ze al die tijd voor ogen had, ging volgen. Ze had zich samen met W ingeschreven voor een HBO opleiding in Leeuwarden. 

W, die zelf van een HBO opleiding weer op VWO was gegaan om een universitaire opleiding te kunnen doen, maar noodgedwongen, omdat hij VWO niet gehaald had, weer naar het HBO moest, had onze N ervan overtuigd dat dat voor haar ook het beste was. Onze bezwaren en adviezen waren uiteraard aan dovemansoren gericht. 

Wij als ouders werden stapje voor stapje buitenspel gezet.

De controle die hij over haar had, werd nog eens pijnlijk duidelijk, toen ik haar voor haar verjaardag een uitgebreide behandeling bij de kapper wilde geven. Ze had al aangegeven dat ze graag naar de kapper wilde, omdat ze niet wist wat ze met haar haar aan moest. Dus stelde ik voor dat ze van ons een uitgebreide metamorfose kon krijgen voor haar verjaardag.  Knippen, verven, de hele rataplan. Daar had ze wel oren naar. Dus ik een afspraak gemaakt voor een uitgebreide behandeling.  De avond ervoor nog even samen wat modellen en kleurtjes bekeken op internet,  en ze leek erg enthousiast en blij met haar cadeau.  De volgende morgen zei ik tegen haar: " Ga jij maar vast, dan kom ik zo even aan de kapper uitleggen wat allemaal de bedoeling is" ( de kapper is op loopafstand van ons huis) . Toen ik 10 minuten later aankwam, zat N al met de haren gewassen in de stoel. Maar......W zat er ook aan een tafel.  Ik voelde meteen nattigheid. 

Toen ik aan de kapster uit wilde leggen wat de bedoeling allemaal was, zei ze: " Ze wil alleen nog maar geknipt worden". Ik wist meteen wie hier achter zat. Dus zei ik tegen W: "Zij krijgt een uitgebreide behandeling,  en jij bemoeit je er niet mee! "

 W speelde de vermoorde onschuld,  en  beweerde dat hij niks met deze plot-twist had   te maken. 

Toen ik later terugkwam om te betalen,  waren de "lovebirds" al gevlogen, en kon ik een schijntje afrekenen. Er waren alleen wat puntjes geknipt.

Toen ik zelf een paar weken later bij de kapper zat, kwam de aap natuurlijk uit de mouw.

"Dat was toch jouw dochter, die ik laatst geknipt heb?" vroeg ze. Ik antwoordde bevestigend. " Nou, zei ze, ik wist niet wat me overkwam,  ik moest nog goed en wel beginnen, en toen kwam hij binnen". Hij begon gelijk dat ' dit allemaal ' niet ging gebeuren,  alleen knippen,  en meer niet. En N was meteen overstag gegaan. 

Natuurlijk heb ik W hiermee geconfronteerd,  maar volgens W was dit allemaal niet waar. En N praatte met hem mee. Ze beweerde dat ze helemaal geen metamorfose wilde, en dat het puur en alleen mijn idee was. 

Ik wist wel beter, maar gelijk hebben,  en gelijk krijgen was al een hele tijd niet meer aan de orde thuis.

Onze woorden, daden, en goedbedoelde adviezen,  werden continu negatief uitgelegd of tegen ons gebruikt. 

We konden gewoon niks meer goed doen...

Wordt vervolgd.