Die hoorde ons verhaal aan, schudde zijn hoofd, zei dat hij onze zorgen volledig begreep, en dat hij W en N zou uitnodigen voor een gesprek. Want op deze manier kon hij het huwelijk niet inzegenen.
Wij waren opgelucht dat we eindelijk een luisterend oor gevonden hadden, in plaats van dat we afgeschilderd werden als overbezorgde ouders die hun dochter niet los konden laten.
21 Juni 2016 waren wij 25 jaar getrouwd. Door alle omstandigheden stond ons hoofd er niet naar om het groots te vieren. Maar we wilden het ook niet ongemerkt voorbij laten gaan, en hadden het plan opgevat om het met het hele gezin te vieren met een overnachting in Preston Palace. Ik stuurde N een berichtje of ze mee wilde gaan. Het antwoord was nee, want ze had het te druk met de voorbereidingen voor haar huwelijk.
Dat was een grote domper op de feestvreugde, dit zijn toch dagen die je graag met het complete gezin wil doorbrengen, en hoewel we ons best deden om te genieten van die twee dagen, die lege plek was pijnlijk aanwezig.
Omdat we van de dominee niks meer hoorden, maar weer een afspraak gemaakt hoe nu de stand van zaken was. Hij had ondertussen een gesprek gehad met W en N.
Onze hoop dat hij hun had kunnen overtuigen dat dit de weg niet was om te bewandelen werd meteen de grond in geboord.
W had alles wat krom was, weer recht weten te praten, en de dominee zag geen redenen meer om het kerkelijk huwelijk af te blazen. Toen hij hoorde dat ik het niet op kon brengen om aanwezig te zijn, zei hij: " Moedertje, moedertje, dat kun je niet maken!"
"Waar ben je dan zo bang voor?" , vroeg hij. Ik zei dat ik vreesde dat wij, zodra ze eenmaal getrouwd was, haar nooit meer zouden zien.
"Oh nee, riep hij uit, dat gaat niet gebeuren, want dan grijp ik ze in hun lurven, en gaan we met zijn allen om de tafel."
Ondertussen hadden wij nog steeds gesprekken met de praktijkondersteuner, en wij hadden N gevraagd of ze misschien ook bereid was om samen met ons deze laagdrempelige therapiesessies te volgen. Daar was ze gelukkig toe bereid, maar tot onze teleurstelling had ze de eerste afspraak ver na haar trouwdatum gepland.
W had ondertussen de trouwkaarten rondgebracht bij de familie, en ze overal persoonlijk overhandigd. Vergezeld van een innemend praatje natuurlijk.
En zo stond hij plotseling ook voor onze neus. We verzochten hem te vertrekken, en de kaart samen met N te komen brengen. Maar dat gebeurde niet.
Omdat op de kaart alleen een kerkelijk huwelijk vermeld stond, had ik het vermoeden dat ze al in stilte voor de burgerlijke stand getrouwd waren. Maar dat bleek niet zo te zijn. Mijn schoonvader vertelde dat W langs was gekomen om te vragen of zij als getuigen wilden optreden bij het burgerlijk huwelijk. Mijn schoonvader had bedankt voor de eer.
De dag van het huwelijk was aangebroken.
Op Facebook zagen we dat N haar achternaam al veranderd had. Haar eigen achternaam stond er niet eens meer bij.
Mijn man had N beloofd dat hij wel in de kerk aanwezig zou zijn, en ik zou de dienst op de laptop beluisteren. Vlak voor mijn man de deur uitging, verzuchtte hij: " Ik hoop dat ik hier de kracht voor krijg".
Als je dochters hebt, en je hoort liedjes op de radio voorbij komen als Butterfly kisses van Bob Carlisle, ga je onbewust toch fantaseren hoe de grote dag van je eigen dochters eruit gaat zien. Ik had me al die jaren van alles voorgesteld, alles, behalve dit.
Niks geen " Butterfly kisses, with her mama there, sticking little white flowers all up in her hair " .
Nee, mama zat thuis, achter de laptop te janken.
Alleen het zinnetje; " I just feel like I'm losing my baby girl" klopte.
Ik probeerde de dienst zo goed en zo kwaad als het kon te volgen. Ik hoorde de dominee woorden als " deze prachtige dag, dit heuglijke feit " enz. uitspreken. Tijdens het gebed hoorde ik hem vragen of de Heere ook bij degenen wilden zijn die niet bij dit huwelijk aanwezig wilden zijn. Ik kon hem wel door de laptop heentrekken. Niet WILDEN zijn? Ik wou maar al te graag op de bruiloft van mijn dochter aanwezig zijn. Maar op deze manier kon ik het gewoon niet.
Ik dacht dat het mijn verbeelding was dat de dominee twee keer om haar jawoord vroeg. Vroeg hij nu echt: " Weet je het zeker? "
Ondertussen waren mijn vriendinnen langsgekomen om mij mentaal te ondersteunen. Mijn man kwam aangeslagen terug van de dienst. Het was hem niet meegevallen om achter in de kerk te zitten, en familie van W op wat normaliter onze plaatsen zouden zijn, te zien zitten. En ook hij had gehoord dat de dominee twee keer om haar jawoord vroeg, gelukkig maar, want ik begon al aan mijn verstand te twijfelen.
De bruiloft werd gehouden in een partytent. Van mijn schoonzusters, die wel naar de bruiloft geweest waren, hoorde ik later dat ze zelfs gevraagd hadden of ze zelf taart wilden bakken en meenemen. Nu heb ik niks tegen een low budget bruiloft, maar je kan het ook overdrijven.
T plaatste 's avonds als boodschap aan haar zusje een link van het nummer "White Wedding" op haar Facebook. Dit was haar manier om aan te geven hoe zij over het huwelijk van haar zusje dacht.
Wordt vervolgd
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen