Writersblock

Mijn vorige blog is al weer een paar dagen geleden. De reden daarvan is dat ik letterlijk en figuurlijk last heb van een writersblock.  De politie is hier vertrokken met de mededeling dat we al onze pogingen om het adres te achterhalen moesten stoppen. We mochten geen familie, vrienden enz meer benaderen, of andere acties proberen, zoals Leeuwarden af gaan speuren, in de hoop haar te vinden. Verbijsterd zaten we elkaar aan te kijken. 

Toen eenmaal goed tot me doordrong welke laffe streek ons geleverd was, werd ik woedend. Hoe kun je als ouders zijnde andere ouders moedwillig in de ellende storten, de pogingen die ze doen om weer in contact te komen met hun dochter , saboteren, om de relatie met je eigen zoon wel in stand te houden? Ik zei tegen mijn man,  aangifte of niet, ik ga daar heen, en ze eens goed de waarheid zeggen! 

Ik had de auto al gestart, toen mijn man ook instapte om mij op andere gedachten te brengen. Pas toen ik al bij de ouders van W voor de deur stond, had hij enig succes. 

Na een tijdje doelloos rondgereden te hebben,  zei hij: Rij maar even naar de opa en oma van W, misschien kunnen we daar ons hart even luchten. 

Toen we daar aan de deur stonden,  zei hij tegen de oma van W: We zijn misschien  in overtreding nu, maar we moeten even ons ei kwijt. In eerste instantie dacht zij dat mijn man het over de coronamaatregelen had, maar toen mijn man vertelde over de aangifte,  zei ze: Ben je mal, jullie zijn hier altijd welkom!  

Maar ja, meer dan een luisterend oor bieden kon ze uiteraard niet, al had ze geen goed woord over voor wat betreft de aangifte. 

De dagen daarna was ik dusdanig van slag, dat mijn man zei: Je moet een manier vinden  om dit te verwerken,  misschien kun je het van je afschrijven. Maar ik zag er het nut niet van in om alles op te schrijven,  en het dan ergens in de kast op te bergen.  En dan nog steeds als ik iemand ons verdriet probeerde uit te leggen,  op een muur van onbegrip te stuiten.  

Dus ik zei dat ik het best van me af wilde schrijven, maar dat ik dat dan online ging doen. Zodat iedereen op de hoogte zou zijn van ons verhaal,  ik het nooit meer op straat hoefde uit te leggen,  en wellicht andere ouders ervan bewust kon maken hoe makkelijk je je kinderen aan het leven kunt verliezen.

Mijn man had zijn bedenkingen,  maar eigenwijs als ik ben, ben ik gewoon maar begonnen,  en ik zou wel zien waar het schip zou strandden. En hoewel er van verschillende kanten de nodige kritiek binnenkwam op deze manier van aanpak,  staat mijn man volledig achter mij. 

Ik ben deze blog begonnen met mijn writersblock,  en daarmee bedoelde ik dus dat ik niks meer kon schrijven over onze pogingen om het contact te herstellen met onze dochter, omdat we nu aan handen en voeten gebonden zijn vanwege de aangifte.  

Maar ik ben nog lang niet uitgeschreven.  Dus daarom nog steeds Wordt vervolgd  onder deze blog. 

Wordt vervolgd.