De enige manier om op de hoogte te blijven van het welzijn van onze dochter, was haar Twitter en Instagram te volgen. Maar die gebruikt ze voornamelijk om haar tekeningen te posten, dus dat leverde niet echt veel informatie op. Ik wist niet of ze nog studeerde, of dat ze misschien werkte, en (voor mij het belangrijkste ) of ze gelukkig was.
Tot ze een aantal maanden geleden aangaf dat ze haar baan kwijt was, en het door de coronatijd lastig was ander werk te vinden. Ze deed een oproep of mensen haar financieel wilden steunen dmv een donatie op Ko-fi. com, of een bestelling te plaatsen in haar Redbubble store.
Wij hebben toen een aantal spullen besteld uit haar Redbubble store, waaronder een schilderij voor aan de muur.
We vroegen de overige kinderen of ze ook wat wilden bestellen, en T heeft toen ook een aantal spullen aangeschaft.
Ze wist natuurlijk niet dat wij haar spullen besteld hadden en enthousiast postte ze op Twitter: To the people who bought products from my Redbubble today: Thank you so much! Ik voelde me bijna schuldig, omdat ik wist dat als zij wist dat wij die spullen besteld hadden, ze niet zo uitbundig zou reageren. Maar voor ons was het op dat moment de enige manier om haar te helpen.
Ze vroeg ook op Twitter of degene die haar spullen besteld hadden een foto wilden sturen als de spullen gearriveerd waren. Dus toen T de spullen binnen had, stuurde ze een foto naar haar zusje via een anoniem account. N reageerde in eerste instantie enthousiast, tot T aangaf, dat zij het was. T was op dat moment net bezig om al ons beeldmateriaal wat we van de kinderen hebben, te digitaliseren, waaronder al onze camerabeelden. Ze vroeg aan N of ze die misschien ook wilde hebben, dan zou ze die wel naar haar doorsturen. Maar N wilde ze niet, ze gaf aan alleen maar slechte herinneringen aan die tijd te hebben.
Dat was weer een flinke klap in ons gezicht, want als je de filmpjes bekeek, kon je niet begrijpen dat dat vrolijke meisje op die beelden op dit moment niets, maar dan ook niets met ons te maken wilde hebben.
Dit was voor mij één van de redenen om me flink zorgen te maken over de geestelijke gesteldheid van onze dochter. Het feit dat ze daarna nog een paar uitspraken deed op Twitter waarin ik onze dochter totaal niet herkende deed mij besluiten om te proberen weer in contact met haar te komen.
Ik trok de stoute handschoenen aan, en stuurde een berichtje naar de moeder van W met de vraag of wij het adres van onze dochter konden krijgen.
Geen reactie.
Toen de vader van W geprobeerd.
Opnieuw geen reactie.
Ondertussen deelde ik mijn zorgen met vriendinnen, en gaf aan dat ik aan het adres van N probeerde te komen maar dat ik geen reactie kreeg. Zij boden toen aan om her en der ook een hengeltje uit te gooien. Wellicht was er elders in de familie/kennissenkring iemand die het adres wist.
Maar opeens, een aantal dagen later, kreeg ik alsnog antwoord van de vader van W.
Maar niet het antwoord waar ik op hoopte. Er stond: Post voor haar kan via ons geregeld worden.
Ik liet het berichtje aan mijn man zien, terwijl ik de waterlanders weer op voelde komen.
Mijn man greep meteen de autosleutels en stapte in de auto.
Wordt vervolgd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten