Uren, dagen, maanden, jaren......

W en N zijn ondertussen 4 jaar getrouwd, en zijn, na een tijdje bij de ouders van W ingewoond te hebben,  weer verhuisd naar Leeuwarden. En al die jaren, geen enkel contact. 

De enige manier om op de hoogte te blijven van het welzijn van onze dochter, was haar Twitter en Instagram te volgen. Maar die gebruikt ze voornamelijk om haar tekeningen te posten, dus dat leverde niet echt veel informatie op. Ik wist niet of ze nog studeerde,  of dat ze misschien werkte, en (voor mij het belangrijkste ) of ze gelukkig was. 

Tot ze een aantal maanden geleden aangaf dat ze haar baan kwijt was, en het door de coronatijd lastig was ander werk te vinden. Ze deed een oproep of mensen haar financieel wilden steunen dmv een donatie op Ko-fi. com, of een bestelling te plaatsen in haar Redbubble store. 

Wij hebben toen een aantal spullen besteld uit haar Redbubble store, waaronder een schilderij voor aan de muur. 

We vroegen de overige kinderen of ze ook wat wilden bestellen,  en T heeft toen ook een aantal spullen aangeschaft.  

Ze wist natuurlijk niet dat wij haar spullen besteld hadden en enthousiast postte ze op Twitter: To the people who bought  products from my Redbubble today: Thank you so much! Ik voelde me bijna schuldig, omdat ik wist dat als zij wist dat wij die spullen besteld hadden, ze niet zo uitbundig zou reageren. Maar voor ons was het op dat moment de enige manier om haar te helpen.

Ze vroeg ook op Twitter of degene die haar spullen besteld hadden een foto wilden sturen als de spullen gearriveerd waren. Dus toen T de spullen binnen had, stuurde ze een foto naar haar zusje via een anoniem account. N reageerde in eerste instantie enthousiast, tot T aangaf, dat zij het was. T was op dat moment  net bezig om al ons beeldmateriaal wat we van de kinderen hebben, te digitaliseren, waaronder al onze camerabeelden.  Ze vroeg aan N of ze die misschien ook wilde hebben, dan zou ze die wel naar haar doorsturen. Maar N wilde ze niet, ze gaf aan alleen maar slechte herinneringen aan die tijd te hebben. 

Dat was weer een flinke klap in ons gezicht, want als je de filmpjes bekeek, kon je niet begrijpen dat dat vrolijke meisje op die beelden op dit moment niets, maar dan ook niets met ons te maken wilde hebben. 

Dit was voor mij één van de redenen om me flink zorgen te maken over de geestelijke gesteldheid van onze dochter. Het feit dat ze daarna nog een paar uitspraken deed op Twitter waarin ik onze dochter totaal niet herkende deed mij besluiten om te proberen weer in contact met haar te komen.

Ik trok de stoute handschoenen aan, en stuurde een berichtje naar de moeder van W met de vraag of wij het adres van onze dochter konden krijgen. 

Geen reactie.

Toen de vader van W geprobeerd. 

Opnieuw geen reactie.

Ondertussen deelde ik mijn zorgen met vriendinnen, en gaf aan dat ik aan het adres van N probeerde te komen maar dat ik geen reactie kreeg. Zij boden toen aan om her en der ook een hengeltje uit te gooien. Wellicht was er elders in de familie/kennissenkring iemand die het adres wist.

Maar opeens, een aantal dagen later, kreeg ik alsnog antwoord van de vader van W.

Maar niet het antwoord waar ik op hoopte. Er stond: Post voor haar kan via ons geregeld worden.

Ik liet het berichtje aan mijn man zien, terwijl ik de waterlanders weer op voelde komen.

Mijn man greep meteen de autosleutels en stapte in de auto.

Wordt vervolgd

Lang leve het internet! (not)

Hoewel W en N nu op nog geen kilometer afstand woonden,  was er geen enkel contact meer. We waren geblokkeerd op sociale media en ook onze telefoonnummers waren geblokkeerd.  Maar uit het oog, is niet uit het hart. Ik maakte me dag en nacht zorgen.

Ik speurde het hele internet af, op een teken van leven van haar. Maar N was op haar eigen naam onvindbaar op internet.  Dus zocht ik op al haar oude profielnamen die ze vaak gebruikte voor verschillende websites. 

En zo kwam ik er dus achter dat N een reddit account had, en lid was van een "support groep" voor kinderen  die waren opgevoed door narcistische ouders.

Zij was er dus duidelijk van overtuigd dat wij zulke ouders waren. Ik schrok van de dingen die ze daar postte.  Al onze pogingen om de band met onze dochter te behouden, werden uitgelegd als narcistisch gedrag. Maar ze beschreef ook situaties die helemaal nooit gebeurd waren. Zo hadden we volgens haar zelfs gedreigd met zelfmoord. 

Omdat de groep in het Engels was, en er allerlei termen en afkortingen gebruikt werden die ik in eerste instantie niet snapte, duurde het even voordat ik besefte wat er eigenlijk in deze groep gebeurde.  Zo werden er termen gebruikt als Nmom en Ndad. (Narcistische moeder/vader) GC ( Golden Child) NC (no  contact) flying monkeys , enablers  en nog meer termen voor ingewijden. 

Deze groep bevatte dus duizenden leden, die er allemaal van overtuigd waren dat ze opgevoed waren door narcistische ouders. En in een aantal gevallen was dat, voor zover ik las, inderdaad  zo. Maar het overgrote deel waren pubers en jongvolwassenen die normale conflicten die je op die leeftijd hebt met je ouders, bestempelden als narcistisch gedrag. 

De 1 klaagde dat hij geen nieuwe IPhone kreeg, maar de oude van zijn vader of moeder,  terwijl ze zelf wel met het nieuwste model liepen, de ander vond het onredelijk dat hij kostgeld moest betalen,  weer een ander dat zijn broers/zussen voorgetrokken werden. 

De ene klaagzang na de ander kwam voorbij. 

Maar nergens las ik in die groep van : " Joh, deze conflicten zijn normaal, hoort bij de leeftijd, etcetera. Integendeel,  het maakte niet uit wat de problemen met de ouders waren, al was het een onenigheid over de hoogte van het zakgeld bijvoorbeeld, iedereen was het erover eens dat het narcistisch gedrag was. En altijd kwamen ze met hetzelfde advies: contact verbreken. En als er dan iemand postte dat hij inderdaad het contact verbroken had, stonden de reacties vol met felicitaties.  Congratz on  going  NC, was er dan veelvuldig te lezen.

Ik zat me gewoon op te vreten achter de laptop. Omdat ik wist hoeveel  verdriet NC (no contact) veroorzaakte. En af en toe las je over de pogingen die de ouders ondernamen om het contact te herstellen.  Als iemand schreef: "Ik kreeg vandaag een bericht van mijn moeder dat ze me mist",  zaten er meteen honderden "deskundigen " onder te reageren. Niet intrappen! Ze manipuleert je! Of ze verklaarden het als passief agressief gedrag.

En in deze groep zat onze N dus al maanden te posten.  En had van alle kanten het advies gekregen om het contact te verbreken. En moest ik uiteindelijk lezen: "  I finaly did it! "  gevolgd door allerlei felicitaties eronder.

Ik besloot om zelf een account aan te maken op Reddit,  om daar eens een ander geluid te laten horen. Dus ik maakte daar een topic aan.

In mijn allerbeste Engels schreef ik dat ik geschrokken was van de gang van zaken in de groep. Dat er families uit elkaar gerukt werden om kleinigheidjes. Dat ik niet kon begrijpen  dat ze elkaar feliciteerden als er contacten verbroken werden.

Binnen no time had ik de beheerder op mijn dak. 

Hij vroeg zich af waar ik het lef vandaan haalde om hun "leed" te bagatelliseren.  Ik probeerde uit te leggen dat ik op dat moment de beide kanten van de medaille meemaakte. Dat ik zelf al 47 jaar de gevolgen van narcisme droeg, en nu door onze dochter blijkbaar zelf als narcistisch wordt gezien. Dat ik maar al te goed wist hoeveel verdriet het contact verbreken veroorzaakte. En dat naar mijn mening in deze groep veel te snel het advies werd gegeven om alle banden door te snijden. 

Maar mijn uitleg was aan dovemansoren gericht  (of mijn Engels is prut, dat kan ook ) het topic werd verwijderd,  en ik werd verzocht me aan de regels van de groep te houden. En dan vooral de regel dat de groep het " leed " van de leden niet in twijfel mocht trekken. Met andere woorden: meepraten, of anders je mond houden.

Nu weet ik niet of er jeugdige lezers van mijn blog zijn, maar als ze er zijn, zou ik ze graag dit advies mee willen geven. Ga asjeblieft niet als je conflicten met je ouders hebt je problemen in zulke groepen ventileren, maar praat met een jeugdwerker, of iemand anders die je in vertrouwen kan nemen. 

Aan 1 luisterend oor heb je meer dan 1000 felicitaties van total strangers omdat je het contact hebt verbroken. 

Hoewel ik dus niet vrolijk werd van alles wat in deze  groep besproken werd, werd ik wel een stuk wijzer. 

N voelde zich niet gelukkig in de huidige situatie. Ze schreef dat ze niet kon wachten tot ze weer een eigen stekje hadden. Dat ze in een "toxic environment " zat. 

Volgens haar was de vader van W ook een narcist, en bleef hij non stop  zeuren dat hij het geld terug wilde dat ze geleend hadden voor de trouwjurk . En ze kon niet begrijpen dat haar schoonmoeder niet tegen hem in opstand kwam.

Volgens N probeerde ze het huis zoveel mogelijk te ontvluchten, en dan maar met W meeging als hij de post moest bezorgen. 

Wordt vervolgd. 

Afscheid

Niet lang na hun trouwen stopten W en N allebei met hun studie en trokken bij de ouders van W in.

Het enige contact dat wij hadden, verliep via de praktijkondersteuner,  en ging erg moeizaam. We hadden daar de afspraak gemaakt dat ze eens in de 14 dagen  bij ons op bezoek zou komen. Maar die afspraak werd niet altijd nageleefd.

W verdiende zijn geld met post bezorgen op Urk. Met N in zijn kielzog. Als je W zag, zag je N ook. Nu was er bij mijn man op de zaak een vacature vrijgekomen die een paar uur administratieve werkzaamheden per week inhield. Hij vroeg  aan mij of het misschien een goed idee zou zijn om N die functie aan te bieden.  Zo kon ze zelf ook een paar centen verdienen, en het zou wellicht ook een uitgelezen kans zijn om de relatie tussen vader en dochter enigszins te herstellen. Het feit dat ze de baan aannam, gaf ons goede hoop daarop. Maar waar wij op hoopten, gebeurde helaas niet. Privézaken mochten niet besproken worden op het werk, en mijn man probeerde die wens zo goed mogelijk te respecteren. Maar zelfs vragen als "Wil je ook Sinterklaas meevieren,  of kom je ook op verjaardagsvisite?" waren al uit den boze.  En als je de hele tijd je woorden moet wegen, gaat je dat een keer opbreken. Om te voorkomen dat mijn man overspannen thuis zou komen te zitten, heeft de werkgever het contract van N beëindigd. 

Het gevolg was wel dat we N nu helemaal niet meer zagen. Het enige contact was nog via WhatsApp.  Maar dat werd steeds minder. 

April 2017 werd mijn schoonvader ernstig ziek. Het was al heel snel duidelijk dat het een aflopende zaak was, en dat hij hooguit nog een paar maanden te leven had. Mijn man stuurde N een berichtje met het slechte  nieuws, en gaf aan dat als ze langs wou komen om afscheid te nemen, zonder dat wij erbij waren, dat dat geregeld kon worden. Er kwam geen reactie.  Of eigenlijk wel, ze verliet na het berichtje de groepsapp van ons gezin. 

Onze dochter T en haar broer konden  dit niet verkroppen,  en gingen naar het ouderlijk huis van W om haar te overtuigen van de ernst van de ziekte van haar opa. Maar ze wou ze absoluut niet te woord staan,  en bleef boven op haar kamer, ondanks pogingen van de moeder van W, om haar naar beneden te krijgen. 

Schoonvader ging snel achteruit, en af en toe vroeg hij aan ons: " Hoe is het nou?" Wij wisten precies wat hij bedoelde,  en konden alleen maar ons hoofd schudden.

Schoonvader is in juni 2017 overleden. Mijn man is met de rouwkaart naar N gegaan,  om hem persoonlijk te overhandigen,  maar ze wilde niet aan de deur komen om hem aan te pakken. Ook op de begrafenis was ze niet aanwezig. 

Beetje voor beetje waren alle banden doorgesneden. 

Toen we thuiskwamen van de begrafenis lag er een kaartje van de dominee in de brievenbus.  

"Jammer dat jullie niet thuis waren" . 

Wordt vervolgd. 

De (t)rouwdag.

Omdat W en N van plan waren om hun huwelijk kerkelijk te laten inzegenen,  leek het ons verstandig om eens met de dominee te gaan praten.

Die hoorde ons verhaal aan, schudde zijn hoofd, zei dat hij onze zorgen volledig begreep, en dat hij W en N zou uitnodigen voor een gesprek.  Want op deze manier kon hij het huwelijk niet inzegenen. 

Wij waren opgelucht dat we eindelijk een luisterend oor gevonden hadden, in plaats van dat we afgeschilderd werden als overbezorgde ouders die hun dochter niet los konden laten.

21 Juni 2016 waren wij 25 jaar getrouwd. Door alle omstandigheden stond ons hoofd er niet naar om het groots te vieren. Maar we wilden het ook niet ongemerkt voorbij laten gaan, en hadden het plan opgevat om het met het hele gezin te vieren met een overnachting in Preston Palace.  Ik stuurde N een berichtje of ze mee wilde gaan. Het antwoord was nee, want ze had het te druk met de voorbereidingen voor haar huwelijk. 

Dat was een grote domper op de feestvreugde,  dit zijn toch dagen die je graag met het complete gezin wil doorbrengen, en hoewel we ons best deden om te genieten van die twee dagen, die lege plek was pijnlijk aanwezig.

Omdat we van de dominee niks meer hoorden, maar weer een afspraak gemaakt hoe nu de stand van zaken was. Hij had ondertussen een gesprek gehad met W en N. 

Onze hoop dat hij hun had kunnen overtuigen dat dit de weg niet was om te bewandelen werd meteen de grond in geboord.

W had alles wat krom was, weer recht weten te praten, en de dominee zag geen redenen meer om het kerkelijk huwelijk af te blazen. Toen hij hoorde dat ik het niet op kon brengen om aanwezig te zijn, zei hij: " Moedertje, moedertje, dat kun je niet maken!" 

"Waar ben je dan zo bang voor?" , vroeg hij. Ik zei dat ik vreesde dat wij, zodra ze eenmaal getrouwd was, haar nooit meer zouden zien.

"Oh nee, riep hij uit, dat gaat niet gebeuren,  want dan grijp ik ze in hun lurven, en gaan we met zijn allen om de tafel."

Ondertussen hadden wij nog steeds gesprekken met de praktijkondersteuner,  en wij hadden N gevraagd of ze misschien ook bereid was om samen met ons deze laagdrempelige therapiesessies te volgen.  Daar was ze gelukkig toe bereid, maar tot onze teleurstelling had ze de eerste afspraak  ver na haar trouwdatum gepland.

W had ondertussen de trouwkaarten rondgebracht bij de familie, en ze overal persoonlijk overhandigd.  Vergezeld van een innemend praatje natuurlijk. 

En zo stond hij plotseling ook voor onze neus. We verzochten hem te vertrekken,  en de kaart samen met N te komen brengen. Maar dat gebeurde niet.

Omdat op de kaart alleen een kerkelijk huwelijk vermeld stond, had ik het vermoeden dat ze al in stilte voor de burgerlijke stand getrouwd waren. Maar dat bleek niet zo te zijn. Mijn schoonvader vertelde dat W langs was gekomen om te vragen of zij als getuigen wilden optreden bij het burgerlijk huwelijk.  Mijn schoonvader had bedankt voor de eer. 

De dag van het huwelijk was aangebroken.

Op Facebook zagen we dat N haar achternaam al veranderd had. Haar eigen achternaam stond er niet eens meer bij. 

Mijn man had N beloofd dat hij wel  in de kerk aanwezig zou zijn, en ik zou de dienst op de laptop beluisteren. Vlak voor mijn man de deur uitging, verzuchtte hij: " Ik hoop dat ik hier de kracht voor krijg".

Als je dochters hebt, en je hoort liedjes op de radio voorbij komen als  Butterfly kisses van Bob Carlisle, ga je onbewust toch fantaseren hoe de grote dag van je eigen dochters eruit gaat zien. Ik had me al die jaren van alles voorgesteld,  alles, behalve dit. 

Niks geen " Butterfly kisses, with her mama there,  sticking  little white flowers all up in her hair " .

 Nee, mama zat thuis, achter de laptop te janken.

Alleen het zinnetje; " I just feel like I'm losing my baby girl" klopte.

Ik probeerde de dienst zo goed en zo kwaad als het kon te volgen. Ik hoorde de dominee woorden als " deze prachtige dag, dit heuglijke feit " enz. uitspreken. Tijdens het gebed hoorde ik hem vragen of de Heere ook bij degenen wilden zijn die niet bij dit huwelijk aanwezig wilden zijn. Ik kon hem wel door de laptop heentrekken.  Niet WILDEN zijn? Ik wou maar al te graag op de bruiloft van mijn dochter aanwezig zijn. Maar op deze manier kon ik het gewoon niet. 

Ik dacht dat het mijn verbeelding was dat de dominee twee keer om haar jawoord vroeg. Vroeg hij nu echt: " Weet je het zeker? "

Ondertussen waren mijn vriendinnen langsgekomen om mij mentaal te ondersteunen.  Mijn man kwam aangeslagen terug van de dienst. Het was hem niet meegevallen om achter in de kerk te zitten, en familie van W op wat normaliter onze plaatsen zouden zijn, te zien zitten. En ook hij had gehoord dat de dominee twee keer om haar jawoord vroeg, gelukkig maar, want ik begon al aan mijn verstand te twijfelen. 

De bruiloft werd gehouden in een partytent. Van mijn schoonzusters, die wel naar de bruiloft geweest waren, hoorde ik later dat ze zelfs gevraagd hadden of ze zelf taart wilden bakken en meenemen. Nu heb ik niks tegen een low budget bruiloft, maar je kan het ook overdrijven.

T plaatste 's avonds als boodschap aan haar zusje een link van het nummer "White Wedding" op haar Facebook. Dit was haar manier om aan te geven hoe zij over het huwelijk van haar zusje dacht.

Wordt vervolgd 

Stockholm Syndroom

Mijn man had N een bericht gestuurd of ze langs wou komen om haar WhatsApp en de beschuldigingen die ze daarin maakte te bespreken.  Verrassend genoeg was ze daartoe bereid, zij het onder een aantal voorwaarden.  Er mochten geen verwijten gemaakt worden, niet geschreeuwd, en ook mochten bepaalde onderwerpen niet besproken worden. Anders zou het gesprek meteen afgelopen zijn.

We lichtten de andere kinderen in, en adviseerden hen om als ze iets aan haar kwijt wilden, het op papier te zetten,  zodat ze dat aan haar kwijt konden. Mijn man en ik deden hetzelfde,  we stelden allebei een brief op, waarin we onze zorgen kenbaar maakten, hoeveel verdriet haar bericht ons deed, en dat onze deur altijd voor haar open zou staan.

N zat de bewuste avond als een blok ijs op de bank. We hadden eerst de kinderen hun zegje laten doen, en T had ons advies ter harte genomen en had een brief van meerdere pagina's aan haar zusje geschreven.  Er stond onder andere in dat ze niet kon begrijpen dat haar zusje genoegen nam met het feit tweede keus te zijn. En dat het W uiteindelijk niet om N te doen was, maar om T. Ook benoemde ze in haar brief dat het gedrag van N leek op het Stockholm Syndroom. En inderdaad,  die gedachte was bij mij ook al een paar keer opgekomen. 

Maar N hoorde alles onbewogen aan. Geen spoortje emotie was er van haar gezicht af te lezen. Ook onze brieven,  die we niet met droge ogen voor konden lezen, leken niet bij haar binnen te komen. Onze N was zo dichtbij,  maar tegelijkertijd was ze onbereikbaar voor ons. 

De huisarts had ons ondertussen  doorverwezen naar de praktijkondersteuner, in de hoop dat die ons wat handvaten kon geven, hoe met deze situatie om te gaan. 

Maar die begon de problemen in eerste instantie in de verkeerde hoek te zoeken.  Bijvoorbeeld bij het feit dat ze het derde kind is, en dergelijke... 

Toen we wat naar onze mening het probleem was in kaart gebracht hadden, zei ze dat N op dat moment wellicht een loyaliteitsconflict had.  Ze zat letterlijk tussen twee kampen. Het was voor haar het makkelijkst om met één van die kampen te breken, om wat rust te creëren. En omdat ze diep in haar hart wist dat ze altijd bij ons terug kon komen viel de keuze dus op ons. Maar, verzekerde ze ons, bloed blijft altijd trekken,  op een dag komt ze terug! 

Het deed verschrikkelijk zeer om dat te horen, maar goed, ik ging me maar aan dat laatste vastklampen. 

Ondertussen hadden W en N een trouwdatum geprikt, en waren met de voorbereidingen gestart. Het leek voor ons de hoogste tijd om eens met de ouders van W in gesprek te gaan. Maar we kwamen van een koude kermis thuis. De moeder van W was helemaal in de wolken dat haar zoon ging trouwen, en kon niet begrijpen dat wij zo afwijzend gereageerd hadden. We probeerden haar aan het verstand te brengen dat we het huwelijk nooit verboden hadden, maar het advies gegeven hadden om in ieder geval te wachten tot ze afgestudeerd waren. Maar zij snapte niet waar we ons druk om maakten. En de problemen die nu allemaal onstaan waren, waren onze eigen schuld. WIJ hadden muren opgetrokken, WIJ hadden onze dochter aan een dichte deur laten staan. En ZIJ had haar liefdevol opgevangen. (Er verscheen nog net geen aureooltje boven haar hoofd) 

De vader van W had niet veel te melden, het enige wat hij zei was dat hij het liefst had dat zijn zoon vandaag de deur uitging,  dan morgen. 

Hier kwamen we dus ook niet verder, en ontgoocheld gingen we naar huis.

Wordt vervolgd. 

The pen is mightier than the sword.

N. was ondertussen een "complete stranger" voor ons geworden. De vrolijke, sociale, dochter die we hadden voordat W ten tonele kwam, sprak geen woord meer met ons. Als we nog eens een poging waagden om een gesprek te beginnen,  werd die alleen  beantwoord met een ijzige blik.

Op Tumblr.com, één  van de sociale  platforms waar ze op zat, plaatste ze onder andere onderstaande uitspraken. Dit gaf wel heel pijnlijk aan hoe ze op dat moment  over ons dacht.

Het leek wel of ze ons bewust aan het provoceren was, om van ons een reactie uit te lokken die het legitiem maakte voor haar om voorgoed de deur achter haar dicht te trekken. 

Op een zondag zaten we te wachten tot ze thuis zou komen om te eten. Maar N kwam niet opdagen. Dus waren we maar gaan eten zonder haar. Maar opeens stonden W en N voor de deur. 

"Waarom deden jullie net de deur niet voor me open?" vroeg N. 

"Hoe bedoel je?" vroegen wij verbaasd.

N zei dat ze dus aangebeld had, maar dat er niemand open deed, en toen de achterdeur geprobeerd had, maar dat die op slot zat. 

Maar wij waren ons van geen kwaad bewust, niemand had de bel gehoord, de hond, die altijd aanslaat als de bel gaat, was ook niet gaan blaffen. En inderdaad,  de achterdeur was nog op slot, omdat er nog niemand die ochtend in en uit hoefde.

Maar N. was er van overtuigd dat er kwade opzet in het spel was, en ging naar boven om haar boeltje te pakken, en bij de ouders van W in te trekken. 

Niet veel later kregen wij op onze gezinsapp  een soort van afscheidsbrief van haar. Een ellenlange WhatsApp vol met verwijten en beschuldigingen,  en voor haar broers en zusjes elk apart een afscheidsbericht.

De WhatsApp was zo vilein geschreven, dat ik alle hoop op een goede afloop verloor. Ik stortte compleet in.

Op Tumblr.com schreef ze: The pen is mightier than the sword. 

Mijn man en ik beseften dat wij dit zonder professionele hulp niet meer op konden lossen, en trokken aan de bel bij de huisarts.

Wordt vervolgd. 

One ring to rule them all.

 W en N woonden vanwege hun studie nu samen in Leeuwarden, maar kwamen nog wel in de weekenden en vakanties naar huis.

Op een gegeven moment ging N vanwege haar opleiding op een studiereis  naar Engeland  . De reis bestond uit een midweek excursies en een vrij weekend. Omdat N volgens W geen behoefte had aan dat vrije weekend,  reisde zij alleen.  Hij vroeg aan mijn man of hij N op wilde halen van Schiphol,  met W uiteraard.  Mijn man bood toen onze auto aan, zodat hij haar zelf op kon halen.  Maar  volgens W kon hij niet in een schakelauto rijden, dus mijn man kon niet onder dat ritje naar Schiphol uit.

Die autorit zou hij nooit vergeten. W maakte van de gelegenheid gebruik, om mijn man om de hand van zijn dochter te vragen. Dus dat werd een heel gezellig  autoritje. Mijn man maakte W duidelijk dat hij het zeer op prijs zou stellen om met trouwen te wachten tot ze allebei hun studie afgerond zouden hebben.  Maar omdat N nu 18 was, kon W dit advies in de wind slaan.

Niet lang daarna kwam W met N ons vertellen dat hij haar ten huwelijk had gevraagd,  en dat ze Ja had gezegd. Ze liet ons vol trots de ring zien.

Jullie kunnen vast wel begrijpen dat wij geen gat in de lucht sprongen.  We waren eerder verbijsterd.  

Mijn man vroeg hoe hij dit allemaal voor zich zag. Waar wilden ze gaan wonen, en waar wilden ze een trouwerij van betalen?,  aangezien ze nog geen inkomen hadden, en een studieschuld aan het opbouwen waren. Maar volgens W hoefden we ons nergens zorgen over te maken. Volgens hem had hij al een flink bedrag  gespaard,  en bovendien waren opa en oma bereid om de bruiloft te betalen.  Plus opa had nog een huis waar ze in de toekomst mochten gaan wonen. Nee, we hoefden ons echt geen zorgen te maken hoor, hij had alles goed voor elkaar. 

W plaatste een soortgelijke foto op Facebook van de ring, om hun verloving aan te kondigen.

 Ik was in de veronderstelling dat de ring op de Bijbel lag, totdat er iemand onder reageerde met de opmerking: "One ring to rule them all". 

Toen ik inzoomde op de foto zag ik dat de ring helemaal niet op de Bijbel lag, maar op het boek van Tolkien.: "In de ban van de ring".

 Wij waren er van overtuigd dat onze dochter inderdaad in de "ban" was, en op het punt stond de grootste fout van haar leven te maken. Maar ze was nu 18, dus voor de wet volwassenen,  en stonden wij machteloos. 

Wordt vervolgd. 

Tropenjaren.

 Er volgden jaren waarin van alles gebeurde. Naast de zorgen om de relatie van N, hadden we nog 5 kinderen,  met elk hun eigen problemen,  die ook onze aandacht nodig hadden. Zo werd T. na jaren van onduidelijke klachten, nadat ze het eerst op, " het zit tussen je oren" gooiden, eindelijk gediagnosticeerd met reuma. Ondanks dat had ze wel haar  VWO diploma weten te behalen, en ging in Maastricht studeren.  Gelukkig kwam ze wel trouw in de weekenden naar huis.

Maar die weekenden wilde ze wel graag zonder W doorbrengen,  dus een soort van schema gemaakt, wie wanneer  hier thuis was. Maar dat liep niet altijd op rolletjes,  het is wel eens voorgekomen dat T thuiskwam uit Maastricht,  W op de bank zag zitten,  en linea recta weer op de trein stapte.  

Dit soort situaties kwam vaak voor, waardoor wij continu aan het schipperen waren tussen de zussen, om hier de vrede enigszins te bewaren. 

Op een gegeven moment had N ook haar diploma binnen, maar jullie kunnen wel raden dat ze niet de universitaire opleiding,  die ze al die tijd voor ogen had, ging volgen. Ze had zich samen met W ingeschreven voor een HBO opleiding in Leeuwarden. 

W, die zelf van een HBO opleiding weer op VWO was gegaan om een universitaire opleiding te kunnen doen, maar noodgedwongen, omdat hij VWO niet gehaald had, weer naar het HBO moest, had onze N ervan overtuigd dat dat voor haar ook het beste was. Onze bezwaren en adviezen waren uiteraard aan dovemansoren gericht. 

Wij als ouders werden stapje voor stapje buitenspel gezet.

De controle die hij over haar had, werd nog eens pijnlijk duidelijk, toen ik haar voor haar verjaardag een uitgebreide behandeling bij de kapper wilde geven. Ze had al aangegeven dat ze graag naar de kapper wilde, omdat ze niet wist wat ze met haar haar aan moest. Dus stelde ik voor dat ze van ons een uitgebreide metamorfose kon krijgen voor haar verjaardag.  Knippen, verven, de hele rataplan. Daar had ze wel oren naar. Dus ik een afspraak gemaakt voor een uitgebreide behandeling.  De avond ervoor nog even samen wat modellen en kleurtjes bekeken op internet,  en ze leek erg enthousiast en blij met haar cadeau.  De volgende morgen zei ik tegen haar: " Ga jij maar vast, dan kom ik zo even aan de kapper uitleggen wat allemaal de bedoeling is" ( de kapper is op loopafstand van ons huis) . Toen ik 10 minuten later aankwam, zat N al met de haren gewassen in de stoel. Maar......W zat er ook aan een tafel.  Ik voelde meteen nattigheid. 

Toen ik aan de kapster uit wilde leggen wat de bedoeling allemaal was, zei ze: " Ze wil alleen nog maar geknipt worden". Ik wist meteen wie hier achter zat. Dus zei ik tegen W: "Zij krijgt een uitgebreide behandeling,  en jij bemoeit je er niet mee! "

 W speelde de vermoorde onschuld,  en  beweerde dat hij niks met deze plot-twist had   te maken. 

Toen ik later terugkwam om te betalen,  waren de "lovebirds" al gevlogen, en kon ik een schijntje afrekenen. Er waren alleen wat puntjes geknipt.

Toen ik zelf een paar weken later bij de kapper zat, kwam de aap natuurlijk uit de mouw.

"Dat was toch jouw dochter, die ik laatst geknipt heb?" vroeg ze. Ik antwoordde bevestigend. " Nou, zei ze, ik wist niet wat me overkwam,  ik moest nog goed en wel beginnen, en toen kwam hij binnen". Hij begon gelijk dat ' dit allemaal ' niet ging gebeuren,  alleen knippen,  en meer niet. En N was meteen overstag gegaan. 

Natuurlijk heb ik W hiermee geconfronteerd,  maar volgens W was dit allemaal niet waar. En N praatte met hem mee. Ze beweerde dat ze helemaal geen metamorfose wilde, en dat het puur en alleen mijn idee was. 

Ik wist wel beter, maar gelijk hebben,  en gelijk krijgen was al een hele tijd niet meer aan de orde thuis.

Onze woorden, daden, en goedbedoelde adviezen,  werden continu negatief uitgelegd of tegen ons gebruikt. 

We konden gewoon niks meer goed doen...

Wordt vervolgd. 

Van Goede Tijden naar Slechte Tijden.

Onze N. begon in rap tempo te veranderen. 

Ze was amper nog thuis, en als ze er was, kregen wij de "silent treatment".

Het welterusten en de nachtzoen voordat ze ging slapen, waren van de ene op de andere dag verleden tijd.

De tekeningen van little pony's of schattige anime-karaktertjes veranderden in figuren in gevechtsuitrusting, met machinegeweren of enorme zwaarden en messen.

W. haalde ondertussen VWO niet, en moest dus zijn universitaire plannen laten varen. 

N. daarentegen deed het hartstikke goed op school, dus niets leek haar ambitie om docent Engels te gaan studeren op de universiteit in de weg te staan. 

W. meldde zich aan voor een HBO studie,  maar had daar een aantal certificaten voor nodig. Die moesten dus eerst gehaald worden. W. had daardoor naast zijn baantje als postbode, veel vrije tijd. Drie keer raden waar die vrije tijd mee gevuld werd.

Waar ik dacht dat N. op school nu in ieder geval W-vrij was, kreeg ik van anderen signalen binnen, dat hij daar de hele dag rondhing. Zodat N. tijdens pauzes en vrije uren in ieder geval van zijn gezelschap verzekerd was.

In 2011 waren wij 20 jaar getrouwd. Wij hadden het plan opgevat om met het hele gezin naar Spanje te gaan om dit heuglijke feit te vieren.

Maar toen werd mijn man ernstig ziek. Een dag voor tijd moest ik de reis annuleren. 

Vanuit zijn ziekenhuisbed zag mijn man de Solmar-bus vertrekken,  met 8 lege stoelen erin.

Naast de zorgen om mijn man, was ook de teleurstelling dat we de regenachtige zomer niet met een aantal zonnige dagen af konden sluiten, groot.

De enige die het allemaal niet erg leek te vinden,  was N.

Gelukkig wist mijn man bijna geheel te herstellen,  en we besloten om in 2012 de schade in te halen, met een reis naar Turkije. 

We hadden het daar echt super, prachtig weer, en binnen no-time hadden we allemaal een lekker zomers tintje. Nou ja, allemaal, behalve N. Want die zagen wij de hele dag niet. 

's Morgens zat ze als eerste aan het ontbijt, om daarna de hele dag in de lobby door te brengen,  want daar had je WIFI. Om toch een keer met z'n allen wat te ondernemen, had mijn man een boottocht langs de kust geboekt. Maar toen mijn man zijn plannen bekend maakte aan N , betrok haar gezicht. "Ik zal het eerst even aan W. vragen" zei ze.

Voor de zoveelste keer waren wij met stomheid geslagen.  Dan ben je dus met je vader en moeder op vakantie, maar ga je eerst aan iemand die een paar duizend kilometer verderop zit, om toestemming vragen of je een boottocht mag doen.

De alarmbellen rinkelden onafgebroken.....

Wordt vervolgd. 

Help! Wat nu?

Ik was met stomheid geslagen. 

Voor me stonden de kwelgeest van mijn oudste dochter,  en haar jongere zusje die helemaal hoteldebotel "in love" was. 

Het enige wat ik uit kon brengen  was: " Houd je er rekening mee dat ze nog maar 14 is?"

En weg waren ze weer. 

Er spookte van alles door mijn hoofd. Kan ik dit tegenhouden? Dat leek me onmogelijk, aangezien ze op dezelfde school zaten. En het algemene advies is dat je relaties nooit moet verbieden,  want dan gebeurt het stiekem toch wel. 

Maar hoe moet ik dit T uitleggen?  Die gaat deze "blijde boodschap " natuurlijk niet met gejuich ontvangen.  

En inderdaad,  T was woedend,  en voelde zich verraden door N. 

Nu moest ze niet alleen op school met W omgaan,  hij zat tot overmaat van ramp hier nu ook gewoon elke dag op de bank.

Van het ene op het andere moment was Huize Snoek in Huize Hommeles veranderd. 

Maar W en N leken een "perfect match". N was dol op tekenen, en nog volop in de My little pony fase, dus mijn laptop stond vol met haar tekeningen van felgekleurde pony's.  

Verrassend genoeg was W hier ook fan van, en kon ze ook allemaal opnoemen.  En vergis je niet, er zijn meer little pony's dan je denkt.

Ik vond dat raar, welke 19 jarige jongen houd er nu van My little pony's ?

Op school waren ze vanaf dat moment onafscheidelijk,  tot grote ergernis van T. 

"Moeder  , je moet er echt wat van zeggen,  hoor, ze zit zelfs bij ons in de klas als ze een tussenuur heeft, ik schaam me dood. En de leraren doen er niks aan, die lachen er een beetje om" 

Ik probeerde het W en N aan hun verstand te brengen dat dat toch wel een beetje te ver ging, maar dat was natuurlijk aan dovemansoren gericht. 

Het kwam de sfeer in huis allemaal niet ten goede. 

En toen werd het 12 Juli. N 's verjaardag.  Ik verwachtte van alles, een groot bos rozen, een collectie My little pony's, een ring...... Maar niets van dat al. Toen ze het kadootje uitpakte waar hij mee aankwam, kwam er een rubberen trainingsmes uit. Ik verwachtte bij N een verbaasde reactie op haar gezicht, maar ze reageerde tot mijn stomme verbazing zeer verheugd. 

De alarmbellen die ik de hele tijd hoorde rinkelen veranderen zo langzamerhand in klokgelui. 

Wordt vervolgd....

Laten we bij het begin beginnen....

Mijn verhaal begint ergens in 2009/2010. Onze twee oudste dochters (T. en N) zitten op dat moment allebei in Emmeloord op de VWO. Niet in dezelfde klas, want ze schelen ruim drie jaar. T. vertelt op een gegeven moment dat ze een nieuwe leerling (W) in de klas hadden, die van de HBO afgekomen was, om zijn VWO-diploma te halen. Zodat hij daarna een universitaire opleiding kon gaan volgen. 

Wat ik toen nog niet kon vermoeden,  was dat deze mededeling hele grote gevolgen zou hebben. 

W. kreeg een oogje op T. en liet er geen gras over groeien. Hij liet geen mogelijkheid onbenut om in T 's buurt te zijn of te komen. Dat T hier niet van gediend  was, leek niet tot hem door te dringen. En elke afwijzing werd gevolgd door steeds fanatiekere versierpogingen.

"Moeder, ik word er helemaal  gek van", hij laat me geen moment met rust, wat kan ik hier aan doen? " Het enige advies wat ik op dat moment  kon geven,  was dat ze vooral heel duidelijk  moest zijn dat zijn verliefdheid niet wederzijds was. " Ja, maar ik durf hem ook niet te hard af te wijzen, straks doet hij zichzelf nog wat aan" 

Hij had haar namelijk verteld dat hij door eerdere teleurstellingen op het liefdesvlak depressief was geraakt,  en het leven soms niet zag zitten. 

T ging steeds vaker met tegenzin naar school, en meldde zich ook vaak ziek. Dat gaf W de gelegenheid om zich als vrijwilliger op te werpen om haar huiswerk te brengen. Zo kwam hij ook een keer onder het eten langs, en belandde hij aan tafel. Daar werd voor mij al veel duidelijk. Maar de conclusies die ik toen trok, ga ik (nog ) niet in deze blogs vertellen, ik hoop dat anderen aan de hand van mijn verhaal bepaalde dingen herkennen en benoemen,  zodat ik voor mijzelf bevestig krijg, dat ik niet verkeerd zat. 

 "Moeder,  moet je eens kijken wat hij hier zegt".  T zit met W op MSN,  en hij vraagt wie het meisje is die met T op haar profielfoto staat. T antwoord dat het haar zusje is, en hij vraagt naar haar leeftijd. Als hij verneemt dat ze 14 is, laat hij de term "jailbait" vallen, en dat ze op die leeftijd nog makkelijk te kleien en te vormen zijn. 

Ik kreeg een heel ongemakkelijk gevoel van het lezen van die woorden.

Ondertussen was het op school nog steeds hetzelfde liedje, overal waar T was, was haar schaduw ook. Als  de les was afgelopen,  stond hij al buiten het lokaal  klaar met haar jas. Als zij zich niet lekker  voelde, en toestemming vroeg om naar huis te gaan, meldde hij zich ook ziek, om met haar mee te fietsen. 

Op een gegeven  moment was T er helemaal klaar mee, en beet ze hem toe: " Ga gauw naast HAAR fietsen" , en met haar bedoelde ze onze dochter N, die op dat moment ook op weg was naar huis. Later zei T: "ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, dat ik dat toen tegen  hem gezegd  heb".

Een paar weken later stond W met onze N in de keuken, en zei: "Ik heb N verkering gevraagd,  en ze heeft Ja gezegd" 

Ik voelde letterlijk de grond onder mijn voeten wegzakken. 

Wordt vervolgd...

Schrijf het van je af!

Leuk, zo'n advies, maar waar begin je?

Dus begin ik gewoon maar, en ik zie wel waar het schip strandt.

Eerst maar eens even beknopt de schrijfster van dit stuk voorstellen:

Ik ben dus Judith, 49 jaar oud, getrouwd, en moeder van 2 zonen en 4 dochters.

Zes kinderen dus, maar één daarvan moeten we al een aantal jaren missen. 

Niet omdat ze is overleden, maar omdat ze het contact met ons verbroken heeft.

Het waarom, en hoe het zover gekomen is, ga ik proberen uit te leggen aan de hand van een aantal blogs. Hoeveel het er worden, weet ik nog niet, omdat ik een periode van zo'n 10 jaar moet beschrijven. 

Aan de ene kant denk ik; Waar begin ik aan?, maar aan de andere kant vind ik het ook belangrijk mijn verhaal te delen zodat andere ouders niet in deze nachtmerrie belanden.

Want een nachtmerrie is het: je bloedeigen kind, die zo tegen je opgezet is, dat ze alle banden doorgesneden heeft. Ik weet niet waar ze woont, wat ze doet, en of ze gelukkig is.

Maar wat ik wel weet: ze wordt verschrikkelijk gemist. Er hangt nu constant een donkere wolk boven ons gezin, waar de zon maar heel moeilijk doorheen kan breken.

Er is nog een reden waarom ik deze blog schrijf.

En wel deze:

Het gebeurd elke dag wel eens, dat je een bekende tegenkomt,  en het eerste waar het gesprek mee begint is : Hé, lang niet gezien, hoe is het?

En 9 van de 10 keer zeg je : Goed hoor!, terwijl je liegt dat je barst. Want het gaat helemaal  niet goed. Maar je kiest de makkelijkste weg, en praat wat over koetjes en kalfjes. Omdat het moelijk uit te leggen is. Het waarom. 

De weinige mensen die op de hoogte zijn, zeggen wel eens: "Je moet door, je hebt nog 5 kinderen die je nodig  hebben " En dat is zeker waar, en dat probeer ik ook, maar een auto die een wiel verliest, heeft er weliswaar nog 3 over, maar kan toch niet verder rijden. 

Wordt vervolgd...